Każdy ma to, na co się odważy

Ostatnio przeczytałam, że debiut w maratonie powinien być poprzedzony pełną gotowością fizyczną i mentalną. Po pierwszym starcie na dystansie maratońskim częściowo się z tym zgadzam. Dlaczego tylko w części? Bo gdybym uległa swojemu wewnętrznemu głosowi mówiącemu, że nie dam rady odpuściłabym jeden z najfantastyczniejszych biegów, w jakich przyszło mi brać udział. Ale po kolei…

Oczywiście przygotowanie fizyczne to absolutny priorytet w realizacji marzeń o maratonie. Tylko jak ustalić, kiedy kondycyjnie jest się na niego gotowym? Nie ma prostej recepty, mogę jedynie wskazać, jak było w moim przypadku. Od czterech lat biegam w miarę regularnie. Przez „w miarę regularnie” rozumiem 3-4 treningi w tygodniu traktowane jako niezbędne minimum. Na udział w maratonie zdecydowałam się po wcześniejszym wybieganiu blisko 3.500 km i ukończeniu 5 zawodów półmaratońskich (innych długich wybiegań i półmaratonów popełnionych przy okazji rutynowych treningów nawet nie liczę). 

W bieganiu, tak jak w życiu codziennym jestem osobą poukładaną, która źle znosi chaos w działaniu. Z tego też względu uwielbiam biegowe plany treningowe. W okresie bezpośrednich przygotowań startowych lubię mieć grafik wywieszony na lodówce i realizować go krok po kroku. Wiem, że w tych kwestiach lepiej zdać się na mądrzejszych od siebie i za bardzo nie kombinować. Dlatego, gdy podczas przygotowań do ORLENU z różnych przyczyn odpuściłam plan treningowy wpadłam w panikę, że nie jestem gotowa. I tu pojawia się drugi aspekt, czyli przygotowanie mentalne. No właśnie… W moim przypadku temat szczególnie delikatny, jako że praktycznie przed każdym WAŻNYM startem nie czuję się na niego w 100 % gotowa. Oczywiście biegam wyłącznie dla siebie, nie traktuję biegania, jak religii, ale jeśli chodzi o wynik końcowy, to jednak lubię pobijać życiówki. Bo biegam nie tylko dla siebie, ale i ZE SOBĄ i właśnie na tej płaszczyźnie koncentruje się moja rywalizacja biegowa... 
Do tego doszło onieśmielenie związane z maratońskim kilometrażem. Dla niewtajemniczonych: co do zasady maratonu nie trenuje się maratonami, tzn. że mój debiut na ORLENIE miał być rzeczywiście biegowym PIERWSZYM RAZEM na królewskim dystansie. Stąd oczywisty respekt, pokora i szacunek wobec 42 km, których nigdy wcześniej nie zaliczyłam w trakcie treningu. Towarzyszyły im obawy, strach i wątpliwość, czy moje nóżki wespół z rozkojarzoną ostatnio głową dadzą sobie radę. Na pewno nie pomagał fakt, że rejestracji na ORLEN dokonywałam w początkowej fazie przygotowań, kiedy wydawało mi się, że w kwietniu to ja biegowo będę „góry przenosić”. Zadeklarowałam wtedy strefę czasową 4:00-4:15. Jednak im bliżej startu, tym zakładany wynik w zderzeniu z widocznym brakiem formy uświadamiał mi jak bardzo byłam naiwna… 

Z tego też względu jadąc na ORLEN założyłam, że biorę w ciemno każdy wynik gwarantujący mi bezkontuzyjne przekroczenie mety. Oczywiście gdzieś po cichu liczyłam, że mimo zawalenia planu treningowego czas oscylujący w granicach 4:30 jest w zasięgu moich aktualnych możliwości, ale wiadomo – na tym etapie już nic na siłę. W dniu zawodów, tuż przed startem po raz pierwszy zaszkliły mi się oczy, że w ogóle tu jestem. Wbrew wszystkim wydarzeniom, które ostatnio miały miejsce… Huk startera, balony w górę i lecimy! Słuchając rad moich szanownych kolegów maratończyków zaczęłam wolniej, co by się za szybko nie spalić. Już na pierwszym kilometrze poczułam, że prawy but mam za luźno zasznurowany. Pech? Złośliwość losu? Przestroga opatrzności? Przecież NIGDY WCZEŚNIEJ nic podobnego mi się nie przytrafiło? Pomyślałam, że szkoda czasu na tak wczesną przerwę podyktowaną wiązaniem buta. Zwłaszcza zakładając, że gdzieś na trasie i tak przejdę do marszu lub zatrzymam dla rozluźnienia mięśni. Jak się później okazało w ten sposób przebiegłam CAŁE 42 km bez zatrzymywania się i przechodzenia do marszu. Ponieważ prawa noga musiała przez to mocniej pracować, przy kolejnym biegu regeneracyjnym mięsień dwugłowy uda nie omieszkał mi za to „podziękować”(!). Głupota, jakich mało...

Kapitalna atmosfera na trasie!!! Życzę każdemu, żeby choć raz wziął udział w biegu ulicznym nieważne na jakim dystansie właśnie dla jego atmosfery. I dopingu kibiców, zwykle zupełnie obcych ludzi skandujących nasze imiona widoczne na numerach startowych. Do tego muzyka różnego rodzaju zespołów. I motywacyjne transparenty! Najmilej wspominam hasła: „Zachciało Ci się darmowej wody i bananów, to teraz BIEGNIJ!!!” albo „Biegnij - Kenijczycy już jedzą na mecie”. Po przeczytaniu człowiek od razu uśmiecha się do siebie i pokonuje tych kolejnych kilkadziesiąt metrów zapominając o bólu... 

Co podczas maratonu wycisnęłam z dotychczasowych treningów? Przede wszystkim umiejętność utrzymania równego tempa biegu, pozwalającą na uniknięcie przedwczesnego zakwaszenia mięśni. Oczywiście adrenalina też robi swoje. Bardzo obawiałam się słynnej „maratońskiej ściany”, która pojawiła się a jakże, ale dopiero na 37 km. Gdybym wtedy pomyślała, że przede mną jeszcze TYLKO 5 km, zapewne by nie pomogło. Postanowiłam więc, podzielić bieg na 1-kilometrowe odcinki o charakterze "dziękczynnym", koncentrując się na różnych aspektach życiowych. A kiedy na 39 km zobaczyłam Stadion Narodowy znów złapałam wiatr w żagle, czując że DAŁAM RADĘ. I to z jakim skutkiem - czas netto: 4:05:28, czyli debiut MARZENIE!!! 

Oczywiście za metą płakałam jak mała dziewczynka. I nie miało znaczenia, że wieczorem bolało mnie wszystko, włącznie z włosami. Najważniejsze, że podołałam!!! A medal tak piękny, że nawet zastanawiałam się, czy z nim nie spać? Do tego po dwóch dniach bez problemu wcisnęłam się w buty na wysokich obcasach, więc nie było tak źle, jak zakładałam.

      

Czego nauczył mnie maraton? Pewnie tego, że nie wolno się go przestraszyć. Że nie należy go demonizować i odkładać startu na „święte nigdy”. Maraton dał mi cudowne poczucie, że MOGĘ WSZYSTKO. W końcu pewnie i tego, że nie ma idealnego momentu na jego przebiegnięcie, tak jak nie ma idealnego momentu na rzucanie pracy, motyle w brzuchu, rezygnację z toksycznych znajomości, czy grę va banque. Każdy może okazać się tak samo dobry lub tak samo zły. Chodzi o to, by ODWAŻYĆ SIĘ pomimo wszystko… Albo mieć w pobliżu ANIOŁA STRÓŻA, który nie pozwoli wycofać się, gdy w głowie pojawi się taka natrętna myśl. Bo to, że pojawi się prędzej, czy później jest pewne, jak śmierć i podatki...